Η ιδέα ακούγεται βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Για την ακρίβεια, είναι.
Περιγράφηκε πρώτη φορά στο διήγημα «Λογική» (Reason) του Ισαάκ Ασίμωφ, που δημοσιεύτηκε το 1941 σε αμερικανικό περιοδικό επιστημονικής φαντασίας και συμπεριλήφθηκε το 1950 στο περίφημο βιβλίο «Εγώ, το Ρομπότ» (I, Robot) του Ρωσο-αμερικανού συγγραφέα και καθηγητή Βιοχημείας.
Στην εποχή του, το σενάριο φάνταζε τρελό.
Όμως ογδόντα χρόνια μετά, η λειτουργία ενός διαστημικού σταθμού που θα συλλέγει ενέργεια από τον Ήλιο και θα τη μεταδίδει σε άλλους πλανήτες -εν προκειμένω στη Γη- με δέσμες μικροκυμάτων εξετάζεται ως βιώσιμη, περιβαλλοντικά ενδεδειγμένη και τεχνικά εφικτή λύση…
Σχετικές έρευνες γίνονται εδώ και μισό αιώνα, αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ και τη NASA.
Η σχετική τεχνολογία εν μέρει υπάρχει και αναπτύσσεται.
Κι έτσι, διάφορες χώρες έχουν αρχίσει πλέον να εξετάζουν την προοπτική της πρακτικής εφαρμογής της λεγόμενης «Βασισμένης στο Διάστημα Ηλιακής Ενέργειας», γνώστης πια με το ακρωνύμιο «SBSP» (Space-based solar power).
Η κεντρική ιδέα αφορά σε έναν τεράστιο δορυφόρο, μήκους χιλιομέτρων, που θα συλλέγει την ηλιακή ενέργεια μέσω χιλιάδων φωτοβολταϊκών πάνελ.
Θα τη μεταδίδει στη Γη μέσω μικροκυμάτων (ή λέιζερ κατά μια άλλη θεωρία).
Και στη συνέχεια, αυτή η δέσμη ενέργειας θα συλλέγεται από δέκτες, που θα τη μετατρέπουν σε ηλεκτρική και θα τη διανέμουν μέσω δικτύου σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Η ενεργειακή κούρσα του Διαστήματος
Επισήμως με βασικό κίνητρο την επίτευξη των στόχων κλιματικής ουδετερότητας περίπου έως τα μέσα του αιώνα και τώρα με ώθηση την εν εξελίξει ενεργειακή κρίση, στο «παιχνίδι» της SBSP μπαίνουν τώρα δυναμικά διάφορες χώρες.
Η εν λόγω τεχνολογία μνημονεύεται για παράδειγμα στο επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα Net Zero Innovation της Βρετανίας, η οποια έχει θέσει το 2050 ως χρονικό ορίζοντα για μηδενικές εκπομπές ρύπων.
Μετά και τη θετική μελέτη σκοπιμότητας από την εταιρεία συμβούλων Frazer-Nash Consultancy, η Ντάουνινγκ Στριτ φέρεται να εξετάζει πλέον σοβαρά πρόταση ύψους 16 δισεκατομμυρίων λιρών για την κατασκευή σταθμού ηλιακής ενέργειας στο Διάστημα.
Το σχέδιο, γνωστό ως Space Energy Initiative, περιλαμβάνει έναν δορυφόρο μήκους περίπου 5 χιλιομέτρων και βάρους 2.000 τόνων, που θα συναρμολογηθεί και θα συντηρείται από ρομπότ.
Αρχικά με μικρές δοκιμές -κι εφόσον το σχέδιο ευοδωθεί- ο βρετανικός σταθμός θα μπορούσε θεωρητικά να καταστεί λειτουργικός το 2040, παράγοντας ενέργεια 2 γιγαβάτ (GW).
Αρκετή για την ηλεκτροδότηση περίπου 1,5 εκατομμυρίου σπιτιών και περίπου ισοδύναμη με την ισχύ δύο πυρηνικών σταθμών, πλην όμως μόλις ένα κλάσμα των 76 GW της βρετανικής παραγωγικής ισχύος.
