Με την Ευρώπη να επιδιώκει να πρωταγωνιστήσει στη παγκόσμια ενεργειακή μετάβαση, το πράσινο υδρογόνο αναδεικνύεται σε βασικό καταλύτη, με αρκετούς να υποστηρίζουν ότι η λεκάνη της Μεσογείου μπορεί να αποτελέσει ένα ενεργειακό hub για ολόκληρη την ήπειρο.
Επί της ουσίας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ελπίζουν να αναδυθεί στη Μεσόγειο το ενεργειακό αντίβαρο σε αυτό που ήδη λειτουργεί γύρω από τη Βόρεια Θάλασσα. Τα οφέλη είναι τεράστια. Εάν τα σχέδια για τη νότια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος της Ευρώπης πάνε καλά, αυτό θα δώσει στην ήπειρο πρόσβαση σε φθηνή ανανεώσιμη ενέργεια και θα της επιτρέψει να καθαρίσει τη βαριά βιομηχανία που εκπέμπει άνθρακα.
Αγωγός ενέργειας
Η Μεσόγειος ήταν πάντα ένας αγωγός ενέργειας.
Όπως υπογραμμίζει ο Economist, από τις ημέρες της Ρωμαϊκής κυριαρχίας έως τον 19ο αιώνα ήταν ανθρώπινο δυναμικό με τη μορφή σκλαβωμένων Αφρικανών. Σήμερα είναι κυρίως το φυσικό αέριο. Μισή ντουζίνα αγωγοί συνδέουν την Ευρώπη με την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Η ΕΕ εξαρτάται από την περιοχή για περισσότερο από το ένα τρίτο των εισαγωγών φυσικού αερίου της.
Στην εποχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, οι χώρες στις ακτές της Μεσογείου διαθέτουν μερικές από τις καλύτερες συνθήκες στη Γη για τη συλλογή φυσικών δυνάμεων.
Η ηλιακή χωρητικότητα δείχνει τεράστιες δυνατότητες. Η Ισπανία απολαμβάνει κατά μέσο όρο ετήσιες 4.575 κιλοβατώρες (kWh) ηλιακού φωτός ανά τετραγωνικό μέτρο και το Μαρόκο σε 5.563 kWh, διπλάσιο από αυτό που μπορεί να περιμένει η Γερμανία.
Σε ορισμένα μέρη του Μαρόκου και της Μαυριτανίας, τόσο ο ήλιος όσο και ο άνεμος είναι άφθονοι, σχηματίζοντας σημεία όπου οι ηλεκτρολύτες υδρογόνου μπορούν να λειτουργούν σχεδόν ασταμάτητα. «Υπάρχουν μόνο δέκα τέτοιες τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο», εξηγεί ο Benedikt Ortmann, ο οποίος διευθύνει την επιχείρηση ηλιακής ενέργειας της BayWa, μιας γερμανικής εταιρείας ενέργειας και κατασκευών.
