Παραμένουν οι ανησυχίες για την ανεπάρκεια των δεσμεύσεων σχετικά με την προστασία του παγκόσμιου κλίματος. Οι αλλαγές στον ευρωπαϊκό κλιματικό νόμο οδηγούν σε επανεξέταση της ενεργειακής και κλιματικής στρατηγική των κρατών μελών. Τι θα κάνει η Ελλάδα.
Αρκούν οι δεσμεύσεις του προέδρου Τζο Μπάιντεν για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων των ΗΠΑ κατά 50% έως το 2030 (σε σύγκριση με τα επίπεδα του 2005) για την προστασία του παγκόσμιου κλίματος; Δίνουν πραγματικές ελπίδες για τη σωτηρία του πλανήτη οι στόχοι της ΕΕ για μείωση, τουλάχιστον κατά 55%, των εκπομπών αερίων που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου εντός της επόμενης δεκαετίας (σε σχέση με τα επίπεδα του 1990); Είναι επαρκής η πρόθεση της Κίνας, όπως εκφράστηκε από τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ στη διαδικτυακή Σύνοδο Κορυφής των ηγετών για το κλίμα της περασμένης Πέμπτης, για σταδιακή κατάργηση της κατανάλωσης άνθρακα την περίοδο 2026-2030;
Το ζητούμενο είναι εάν πρόκειται για πραγματικές δεσμεύσεις ή για εξαγγελίες, οι οποίες, όπως έχει δείξει η ιστορία, μετά από ένα διάστημα χάνονται στη λήθη. Δεν σβήνουν όμως οι φωνές που ζητούν τη λήψη αυστηρότερων και πιο άμεσων μέτρων για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής και την προστασία του πλανήτη. Πριν λίγες μέρες, με μια ανοιχτή επιστολή 101 «βαριά» ονόματα, όλοι τους νομπελίστες, μεταξύ των οποίων πρώην πρόεδροι, επιστήμονες, οικονομολόγοι, φυσικοί περιβάλλοντος, λογοτέχνες και θρησκευτικοί ηγέτες, μεταξύ των οποίων και ο Δαλάι Λάμα, απαιτούν από τις κυβερνήσεις να υπογράψουν μια συνθήκη η οποία θα βάζει «φρένο» στη χρήση ορυκτών καυσίμων και θα πατάει «γκάζι» στην ταχεία και δίκαιη μετάβαση σε έναν κόσμο όπου όλοι θα έχουν πρόσβαση σε ανανεώσιμη ενέργεια.
